به یاد بود شیخ مرتضی طالقانی بزرگ مردی ازتبار پاکان

درختها استوار ایستاده اند

و باد سراسیمه از پیشانی آسمان می گذرد

چیزی در رویاهای من فوران می کند

تلون رنگها بهشتی دیگرگون

و بعد آغاز حادثه ای شگرف

تو زاده شدی و به شادباش قدومت

کوچه های طالقان را آذین بسته اند و فرشتگان نام تو را

در گوش هم زمزمه می کنند

این بلاهت تاریخ است که نامت را فراموش کرده است

و گر نه نام تو برپیشانی آسمان می درخشد

به زادروز تو

ابرهای باران گریزکوچه های طالقان را سیراب کرده اند

و ما از سراندیب دامانت

خوشه خوشه معرفت می چینیم

تو که بودی که دنیا با همه ی بزرگ,یش

در مقابلت زانو زده است

و آسمان تا از تو سیراب شود به تو رو زده است

ای شیخ ای همنشین ماه و ستاره

مدرسه ی سید یزدی بهشت کوچک توشد

که خشت خشت آن کرامات تورا دیده است

بی خود نبود وقتی ازکوچه های نجف می گذشتی

آسمان زیر هر قدمت فرش راه می شد

ای بزرگ مرد 

در شهر من هیچ کوچه ای به نام تونیست

در تلویزیون حتی

در بیلبوردها حتی

اما نام تو همچنان بر تارک ستاره خواهد درخشید

نامی بزرگ

که هیچ لکه ای آن راکدر نخواهد کرد.

بیرجند 26/9/97