فصل رسیدن

چون میوه ی رسیده که عمرش به چیدن است

شرط وصال ،غایت در خون تپیدن است

جان را به شوق وصل،بهایی گزاف نیست

این اولین نشانه ی فصل رسیدن است

اندوه بی کرانه کجا می بری مرا

بی تو کدام نقطه سر آرمیدن است

اوج کمال در بر جانهای منتظر

از هر چه غیر او نفسی دل بریدن است

باید خطر کنی که شوی لایق بهشت

جان بی خطر به سمت هیاهو دویدن است

                               بیرجند 1401/1/15