به آن غایب از نظر

ای فدای غربتت صحرا به صحرا تا به کی

این جدایی کشت ما را شرح و حاشا تا به کی

جان فدای تو که ما بی ماه روی روشنت

هی نشسته در سکوت سرد شبها تا به کی

ابر رحمت هستی و از ما دریغت کرده اند

ما که مردیم از عطش دوری ز دریا تا به کی

بر من در راه مانده مرهم وصلی بریز

ای طبیب جان من درد و بلایا تا به کی

حال ما بی روی تو دریای طوفان دیده ای است

بحر آرامش تویی پیدا و پنهان تا به کی

خوش نمازی که شما باشی امام و مقتدا

خالی از نور جمالت این مصلی تا به کی

منتظر باشی و تنها با دعایی سر کنی؟

دست می باید بجنبانی تماشا تا به کی

بیرجند 21تیرماه 402