شوق حرم

که بیایی حرم غزلخوانان

زیر گلدسته های بارانی

بنشینی بگویی از باران

شب جمعه چه شرم شیرینی

در کلاف نگاهمان افتاد

تو به من زل زدی و من اما

روحم از غصه داشت جان می داد

یک شب سرد سرد دیماهی

یخ زده تار و پود افکارم

تو رسیدی به صحن آزادی

من رسیدم به شوق دلدارم

توی صحن حرم چه غوغایی

عشق آتش به جانمان آری

بس دعا بر لب و زبان خاموش

بوی گل از دهانمان آری

زائر دل شکسته ای بودی

عاشقی دل شکسته تر بودم

مثل خر توی گل فر رفتم

من که دردانه ی پدر بودم

آمدی تا بگویی از عشقی

که همین جا دچارمان کرده

نیمه شب بود و مرد راننده

با سماجت سوارمان کرده

و به سمت کجا نمی دانم

تاکسی آشنای دربستی

اینکه دنیا چکار خواهد کرد

با دو تا عاشق دهه شصتی

گرم دلشوره و نصیحت بود

پیرمرد شریف راننده

اشک تو روی گونه ام غلتید

اشک تو گوهری است تابنده

چند سالی گذشته زان شب ها

من، حرم، شور و شوق و سرمستی

شاید امشب بیاید از دیروز

تاکسی آشنای دربستی

                     بیرجند 96/2/6