به آن سفر کرده در راه...

به کام تشنه ی دریا دو قطره از لب فنجان 

شکستنی شدم آری چه می شود که بریزی  

به بند بند تن من تو ای بهانه ی باران  

بیا که بی تو نمانده نشان زهیبت دریا

بیا که بی تو نمانده شکوه حرمت انسان 

پدر ندیده ولی از پدر نشانه اش این بس 

دو خط وصیت ناب و نوای غیبی قرآن 

خوش است آنکه نماند اثر ز خاک تن من 

خوش است آنکه بمیرم به خاک پای شهیدان 

چه غم اگر که گرفته بهشت پاک خدا را 

تویی بهشت دل من به رغم تیره ی شیطان 

که شهر بی تو همیشه پر از سراب و فریب است 

بریز جام خدا را به کام  تشنه ی تهران  

غروب جمعه گذشت و خبر ندارمت ای ماه 

غروب جمعه ی  بی تو شبیه غربت زندان 

                        بیرجند 30/5/95